Архив рубрики: არაპოეტური ლექსები

რაც მეტად მინდება ფრენა, მით მეტად მაკავებს მიწა. თუ გული მზეს ეძებს ფიქრით, მზერას მიბნელებს ყოფის ჯურღმული… როცა  მძორია ვნებადამცხრალი, სულს ტკივილი ხევს მშიერ ზოლებად… მანამდე მომკლავს ეს გაორება, სანამ ერთი არ დავრჩები მხოლოდ- მსუბუქ, უმძორო გამჭვირვალებით მზეს შემოვიხვევ მერე … Читать далее →

არ ვეძებ თვალებში ცისა ფერს, ლურჯ ფერს. არც ცვრებით, იებით ვიხიბლები.

ყოფნიდან არყოფნამდე არც ისე შორს ყოფილა, როგორც მეგონა. არ ვიციდან ვიციმდე უფრო შორია.

წვიმის მარცვლებად დამეშალა იმედის მძივი. ყვითელ ფოთლებად ჩამომცვივდა წლები, დღეები.

იმდენ ხანს ვდიე ქარში, წვიმაში, შემომეხარჯა წლები, დღეები.

მცვივა დღეები, ფერწასული, დამჭკნარი და ნელ-ნელა ვშიშვლდები. მცივა ცა ნაცრისფერი, მტკივა მზე განელებული. სველ მიწას ფენად ეკვრება წითელ-ყვითელი და საძებარი მიხდება მწვანე. ვგდავარ ფერშეცვლილი, გარდაცვლილი და ვადევნებ თვალს უამრავ ფეხქვეშ ატეხილ შრაშუნს. სულ ცოტაც და ეს ხმაც მინელდება მზის მცხუნვარების … Читать далее →

შენ მხდი მოწყენილობას და გაშიშვლებულ ვნებას აცმევ სიმშვიდეს. სხეულის ენა სჯობია სიტყვებს. სიმჭიდროვეში ვკლავ მარტოობას, რომ  მეტად  დავტკბე მერე მარტოობით. სხეულის მხურვალება აგრილებს ფიქრს. შენ მხდი მოწყენილობას და გახრწნილი დარდი წვეთ-წვეთად გამოდის საშოდან. იშვება სევდა და კვნესით მრჩება სხეულში შვება. … Читать далее →