Архив рубрики: არაპოეტური ლექსები

ყოფნიდან არყოფნამდე არც ისე შორს ყოფილა, როგორც მეგონა. არ ვიციდან ვიციმდე უფრო შორია.

წვიმის მარცვლებად დამეშალა იმედის მძივი. ყვითელ ფოთლებად ჩამომცვივდა წლები, დღეები.

იმდენ ხანს ვდიე ქარში, წვიმაში, შემომეხარჯა წლები, დღეები.

მცვივა დღეები, ფერწასული, დამჭკნარი და ნელ-ნელა ვშიშვლდები. მცივა ცა ნაცრისფერი, მტკივა მზე განელებული. სველ მიწას ფენად ეკვრება წითელ-ყვითელი და საძებარი მიხდება მწვანე. ვგდავარ ფერშეცვლილი, გარდაცვლილი და ვადევნებ თვალს უამრავ ფეხქვეშ ატეხილ შრაშუნს. სულ ცოტაც და ეს ხმაც მინელდება მზის მცხუნვარების … Читать далее →

შენ მხდი მოწყენილობას და გაშიშვლებულ ვნებას აცმევ სიმშვიდეს. სხეულის ენა სჯობია სიტყვებს. სიმჭიდროვეში ვკლავ მარტოობას, რომ  მეტად  დავტკბე მერე მარტოობით. სხეულის მხურვალება აგრილებს ფიქრს. შენ მხდი მოწყენილობას და გახრწნილი დარდი წვეთ-წვეთად გამოდის საშოდან. იშვება სევდა და კვნესით მრჩება სხეულში შვება. … Читать далее →

ზღაპარი: მარჯვნივ წახვალ- ბედს ეწევი. პირდაპირ წახვალ- ფათერაკს გადაეყრები. მარცხნივ წახვალ-ვეღარ დაბრუნდები.

აპრილი გორგალად ახვევს ჩემს აზრებს, და როცა ამოცლის ტვინის ხვეულებს, გრძნობებით ხლართავს ცარიელ ლაბირინთს. ცხელი ტვინიდან მდუღარე ჟონავს, ცეცხლის ზოლებად მსერავს ნელ-ნელა. ვეპოტინები წართმეულ გორგალს- ეგებ ძაფის ბოლოს წავავლო ხელი… ეგებ მოვახერხო, თუნდაც ნაგლეჯ-ნაგლეჯ, ისევ ავიფარო აზრები ფარებად და გავაგრილო … Читать далее →